28 ΙΟΥΝΙΟΥ, 2023

Δημήτρης Π. Παναγιωτόπουλος
Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών, Δικηγόρος

Από τις εκλογές  της 25ης  Ιουνίου  2023 προέκυψαν  σημαντικά στοιχεία  τα οποία προσδιορίζουν  την πολιτική σκηνή στο πλαίσιο του Συντάγματος του 1975  ως ισχύει .

Το πρώτο που  ανεδείχθη είναι ότι το πολιτικό σύστημα εξουσίας, όπως τουλάχιστο βιώθηκε από τα τρία κόμματα που κυβέρνησαν τους Έλληνες  τη ΝΔ το ΠΑΣΟΚ –ΚΙΝΑΛ και ΣΥΡΙΖΑ,  πάσχει ανεπανόρθωτα . Μεγάλο   ποσοστό των εκλογέων με  γυρισμένη την πλάτη στις εκλογές αυτές στο  ύψος του 47,5%, απείχε από την εκλογική διαδικασία.  Πρώτη φορά στα χρονικά   καταψηφίζεται η αντιπολίτευση και  υπερψηφίζεται   κυβέρνηση με διαφορά που φθάνει στο 23% . Έτσι  το κυβερνών  κόμμα της ΝΔ  κατ’ απόλυτη αντίθεση λαϊκού αισθήματος και αποτελεσμάτων να εμφανίζεται  ως λυτρωτής λες και  δεν  κυβέρνησε ποτέ.  Το κόμμα της ΝΔ, το οποίο ως κυβέρνηση έθεσε τις υποχρεωτικότητες των  Εμβολίων και των προστίμων, με άλλοθι την «π-λ-ανδημία  Covid -19»!, την πολιτική της ένδειας και του δελτίων επισιτισμού (μάρκετ pus, Yung pus κλπ), επί των ψηφισάντων έλαβε το 40,64%  το οποίο αντιστοιχεί στο ποσοστό  του 20%   του εκλογικού σώματος.   Από το άλλο μέρος  η επί τέσσερα χρόνια αντιπολίτευση,  ο ΣΥΡΙΖΑ να χάνει και να ξανά χάνει δύναμη  και να λαμβάνει  τελικώς  το ποσοστό μόλις 17,4%, το οποίο για κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έχει στα ελληνικά εκλογικά χρονικά ιστορικό Προηγούμενο.

 Τα αποτελέσματα των εκλογών αυτών, πέραν των άλλων  δημιουργούν την ευκρινή εντύπωση ότι, μετά το πραξικόπημα σε βάρος του Λαού και του έθνους το 2015 δεν υπάρχει η παλαιά δεξιά ως ΝΔ ούτε ΠΑΣΟΚ με  την Κεντρο Αριστερά που γνωρίζαμε ως ιδεολογία  παρά μόνο μια  σύγχρονη νεοφιλελεύθερη Νέα  τάξη Πραγμάτων  στην Ελλάδα.   Η πολιτική κατάσταση όπως πολιτικά  ορίζεται τελευταία , όλων αυτών των σχηματισμών εξουσίας,  διέπεται από  διεθνιστικό εθνομηδενισμό και τον ολιγαρχικό χαρακτήρα της ΝΤΠ που σκοπόν έχει τη  μετάλλαξη του πληθυσμού  και το  Μετάνθρωπο, φαίνεται να εκφράζεται Άριστα από τη ΝΔ  που θα απορροφήσει τις υπόλοιπες δύο δυνάμεις του συστήματος αυτού. Σημείο χωρίς επιστροφή, που προσδιορίζει πεντακάθαρα την κατάσταση αυτή,  αποτελεί το Συνταγματικό Δημοψήφισμα  υπέρ του ΟΧΙ  του Λαού στις  δανειακές συμβάσεις σε ποσοστό 61,3%.  Τα παραπάνω κόμματα προεξάρχοντος του ΣΥΡΙΖΑ που προκάλεσε και το Δημοψήφισμα,  με  κοινοβουλευτικό τρόπο και  όλοι  μαζί με 222 βουλευτές, αντισυνταγματικώς, πραξικοπηματικά προσέβαλλαν το Δημοκρατικό Πολίτευμα   και μετέτρεψαν τεχνηέντως  το  ΟΧΙ του Λαού αυτό σε  ΝΑΙ υπέρ των συμβάσεων στις οποίες το ΟΧΙ του λαού παραμένει ακόμα συνταγματικώς σε Ισχύ!  Αυτός ήταν ο τρόπος  που όλοι μαζί χειρόδεσαν το Λαό και το έθνος με υποθήκευση της περιουσίας του μέσω  του ΥΠΕΡ ΤΑΜΕΙΟΥ  μέχρι το 2115,και την δήθεν ανεξάρτητη Αρχή ΑΑΔΕ ,  καθιστώντας τον παράλληλα  φόρου υποτελή μέχρι το 2060 υπόχρεο  να εξασφαλίζει 2,5% πλεόνασμα για τους τρίτους δανειστές και προσδιορίζοντας το πολιτικό τοπίο της ΝΤΠ που ζούμε σήμερα.

 Ειρήσθω εν παρόδω, οι εκλογές εμφανώς πρόβαλλαν ένα μεγάλο πολιτικό κενό  με ορίζοντα  τα θέματα της ύπαρξης του έθνους και της πατρίδας των Ελλήνων   στο μέλλον, της πολιτικής για την παιδεία των Ελλήνων την συνταγματικά προσδιορισμένη  χριστιανική  πίστη,  όπως αυτή του παραδόθηκε το 1821 στον αγώνα υπέρ της εθνικής του ανεξαρτησίας,  της ελευθερίας του γένους, υπέρ πίστεως και πατρίδος . Στο κενό αυτό  έκαναν  την εμφάνισή τους αρκετά μικρά κόμματα   όπως για παράδειγμα είναι η ΝΙΚΗ   Δημοκρατικό Πατριωτικό Κίνημα  με ιδιαίτερο ενδιαφέρον .  Για να πούμε όμως ότι σε κάποιο από αυτά θα μπορούσε να προστρέξει  ο ελληνικός Λαός για να καλυφθεί το μεγάλο κενό της Πολιτικής  απαιτείται να δούμε αν κάποιο από τα κόμματα αυτά θα  μπορούσε να παρουσιάσει πράγματι έναν ορίζοντα  με πολιτικό Λόγο και περιεχόμενο Δημοκρατικό Πατριωτικό  επί όλων των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η πολιτική ζωή στην Ελλάδα σήμερα.  Η πολιτική ζωή στην Ελλάδα μετά την μεταπολίτευση έχει δείξει ότι  τα μικρά κόμματα  υπεραμυνόμενα μονοθεματικά την πολιτική   χαρακτηρίζονται είτε ως δεξιά είτε  ακροδεξιά ή άλλως πως, συντηρητικό κόμμα ή ακροαριστερό   που  έχει ως  αποτέλεσμα την  περιθωριοποίηση και την πολιτική του αναποτελεσματικότητα και τελικώς την εξαφάνιση του από το πολιτικό προσκήνιο

Σήμερα η Πολιτική Κατάσταση  στην  Ελλάδα απαιτεί  θεσμική  ανασυγκρότηση  των ανθρώπινων σχέσεων και των κοινωνικό-οικονομικών δομών στον σύγχρονο κόσμο του κράτους, ως Πολιτεία. Η ανασυγκρότηση αυτή ως Αναθέσμιση, απαιτεί και τη συγκρότηση  της κοινότητας του ανθρώπου , της κοινότητας της ζωής που θα βάλλει το  φραγμό εκείνον στην εξουσία  για να μην  την καθίσταται  το  «Εμόν Παίγνιον» στα χέρια σαλτιμπάγκων πολιτικών και να ξαναδώσει προοπτική στον Έλληνα και την Ελληνίδα με θεσμική ανασυγκρότηση του πρωτογενούς τομέα της γεωργικό κτηνοτροφικής  Παραγωγής   της ριζικής αναδόμησης και αναμόρφωσης της Παιδείας και της οικονομίας .

Η Δημοκρατία αυτή ως πραγματική, αποτελεί οίκοθεν αντίσταση τόσο στον διεθνιστικό μηδενισμό όσο και στον νεοφιλελεύθερο εθνικό ή διεθνή ολιγαρχικό καπιταλισμό, διότι η Κοινότητα, το Κοινόν, αυτόν τε και έτερον, οικοδομεί οίκοθεν ανθρώπινες σχέσεις φιλίας και ελέους, σχέσεις της ελληνότροπης αγάπης που αποτρέπει οίκοθεν την μη ρευστοποίηση της αντικειμενικής υποστάσεως του ετέρου και δημιουργεί το αίσθημα της αλληλεγγύης ανάμεσα στους ανθρώπους  .  Αυτής της Πολιτικής Σκληρός πυρήνας  θα μπορούσε  να είναι η Αναθέσμιση παντού με ένα Δημοκρατικό Πατριωτικό Κίνημα με σκοπό την κοινωνικοοικονομική αναδόμηση και τη θεσμικά παραγωγική ανασυγκρότηση του κράτους, ως Πολιτεία, της οποίας μόριον είναι ο Πολίτης και σήμερα η οικογένεια.   Η ανάκτηση όμως της  Δημοκρατίας απαιτεί ελεύθερους ανθρώπους όπως  αυτή προσδιορίζεται στον Αριστοτέλη   και αργότερα  στο Σενέκα  ,ο οποίος τόνισε ότι  «Ελεύθερος άνθρωπος είναι αυτός που ελεύθερα υπακούει σε αυτά, που κατ’ ανάγκη συμβαίνουν».

Η παιδεία επομένως είναι στο κέντρο της  δημιουργίας του ελεύθερου ανθρώπου που είναι κύτταρο της Δημοκρατίας με την πίστη του στα Ιερά και τα όσια  της Πατρίδας του. Εδώ πρέπει ιδιαίτερα να τονιστεί ότι οι εργάτες  της ζωής, των πόρων και του πολιτισμού  υπάρχουν μόνο με Πατρίδα. Όσοι δε, χρησιμοποιούν μετανάστες σκοπό τους είναι να αντικαταστήσουν  τον εργαζόμενο  λαό του έθνους . Η πολιτική αυτή  εργάζεται ευθέως για τον διεθνή ολιγαρχικό πλούτο  και την μετάλλαξη ανθρώπων και πολιτισμού  και βρίσκει έδαφος πλέον το γνωστό σε όλους   Patria o Muerte -Πατρίδα η Θάνατος  (Che  Guevara )

Μια τέτοια  Πολιτική, νέας κοπής, με δημοκρατικό Κοινωνικό και Πατριωτικό Πρόσωπο  όπως και η καινούργια μουσική, μπορεί να ερεθίσει τα νέα αυτιά που απαιτούνται για να την ακούσουν και να την κάνουν δική τους. Αν  επομένως  κάποιο από τα μικρά κόμματα που ανέδειξε  αυτή η Βουλή  μπολιαστεί  με την Ελληνική Πολιτική Σκέψη περί θεσμών, Ελευθερίας, Ανθρωπισμού και πραγματικής Δημοκρατίας, ως γνήσιο Δημοκρατικό Πατριωτικό Κίνημα, υπάρχει ενδεχόμενο να αποτελέσει την πολιτική ατμομηχανή του πολιτικού τραίνου  στην πολύπαθη Ελλάδα μας και να διαμορφώσει  διέξοδο  στο  πολιτικό  αδιέξοδο που βιώνουμε ως Έλληνες και ως Χώρα, ως Ελλάδα ! Γιατί πάντα το μικρό, όσο μικρό κι αν είναι, το τρώει το παλιό και το άχρηστο!

Δημοσιεύτηκε :
https://egerssi.gr/?s=%CE%97+%CE%BD%CE%AD%CE%B1+%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE+%CF%83%CE%BA%CE%B7%CE%BD%CE%AE

 Απόχη από τις εκλογές σημαίνει προσβολή του Δημοκρατικού Πολιτεύματος

Δημήτρης Π. Παναγιωτόπουλος  
Καθηγητής ΕΚΠΑ , Δικηγόρος

 Η αποχή αποτελεί δικαίωση εγκαθιδρυμένου συστήματος εξουσίας και πριμοδότηση ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΛΑΙΛΑΠΑΣ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ του ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟΥ ΕΠΟΙΚΙΣΜΟΥ και της Π(Λ)ΑΝΔΗΜΙΑΣ με προσβολή του δημοκρατικού πολιτεύματος δια μερίδας του ίδιου του Λαού.

Θυμίζω στους απανταχού Έλληνες και Ελληνίδες  ότι στο Άρθρο 51 παρ 5 ορίζεται ότι: «[… 5. Η Άσκηση του εκλογικού δικαιώματος είναι υποχρεωτική .» (όπως αντικαταστάθηκε από το ψήφισμα  της 6-4-2001). Τούτο σημαίνει ότι δεν είναι στη διακριτική ευχέρεια του καθ’ ενός να προσέλθει ή να μην προσέλθει για να ψηφίσει, ούτε αποτελεί αντίσταση δήθεν κατά του καθεστώτος εξουσίας  των κομμάτων, τουναντίον αποτελεί αντισυνταγματική λειτουργία μερίδας πολιτών προς όφελος αυτών που δήθεν θέλει να τιμωρήσει και να δείξει δήθεν άλλο δρόμο  αορίστως, προτείνοντας κατ’ ουσία αλυσιτελή θεσμική εκτροπή.   Αυτό όμως ευνοεί απόλυτα τα κόμματα που κυβέρνησαν τον τόπο τα τελευταία  είκοσι και πλέον χρόνια και γι’ αυτό ουδείς από αυτούς ενδιαφέρεται για την τήρηση αυτής της εκ του Συντάγματος υποχρεωτικότητας στην προσέλευση προς ψήφο στις εθνικές εκλογές, ενδιαφέρονται όμως για την μεγιστοποίηση του καταλόγου των ψηφοφόρων και με προσφάτως  Ελληνοποιηθέντας !

Για να γίνει αντιληπτό τι σημαίνει ανοχή στην  αποχή, παρά το αντίθετο του Συντάγματος, για τα κόμματα που μας έφεραν

μέχρις εδώ, παραθέτω  τα παρακάτω στοιχεία: «Στις Εκλογές του 2019, ψήφησε μόνο το 57,78% των Ελλήνων πολιτών που έχουν δικαίωμα ψήφου, ήτοι 5.769.644. Άρα, το 100%, των εχόντων δικαίωμα ψήφου είναι 9.985.538.
Αποχή επέλεξαν 4.215.894 που ενώ είχαν δικαίωμα ψήφου ΔΕΝ το άσκησαν.
Το 2019, η κυβέρνηση της ΝΔ ψηφίστηκε από 2.251.618 πολίτες οι οποίοι αντιστοιχούν μόνο στο 22,5% επί του συνόλου των 9.985.538 ψηφοφόρων.
Αντιστοίχως, στις Εκλογές του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε 1.926.526 ψήφους, δηλαδή ποσοστό 19,2%, επί του συνόλου των εχόντων δικαίωμα ψήφου.
Παραβλέποντας αυτή την κραυγαλέα Αποχή η ΝΔ καυχήθηκε, ότι έλαβε ποσοστό 39,85% στις Εκλογές του 2019, ενώ στην πραγματικότητα το ποσοστό της ήταν 22, 5%(!), το οποίο σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί πλειοψηφία στο σύνολο των Ελλήνων πολιτών. Το αντίστοιχο «κυβερνητικό» ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μικρότερο[…]» (Δημοσίευση Γιώργος Ρωμανός 2023).

Η «λαϊκή κυριαρχία» ως βασική αρχή, όπως αυτή ορίζεται στην παρ. 2 του Άρθρου 1 του Συντάγματος, αποτελεί κατ’ αρχήν το θεμέλιο του πολιτεύματος της Ελλάδος, το οποίο ορίζεται ως «Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία» (Σ. του 1975, άρθρο 1, παρ. 1), και κατά δεύτερον συνιστά τη νομιμοποιητική βάση ισχύος όλων όσα το Σύνταγμα ορίζει, και αποτελούν το ουσιαστικό και λειτουργικό περιεχόμενο του Πολιτεύματος (Σ. του 1975, άρθρο 1, παρ. 3).

Κατ’ επέκταση, η λαϊκή κυριαρχία αποτελεί την πηγή και τον θεμελιώδη τρόπο παραγωγής όλων των εξουσιών του δημοκρατικού πολιτεύματος, καθορίζει τον τρόπο άσκησής τους, σύμφωνα με τα οριζόμενα στις οικείες διατάξεις του Συντάγματος, καθώς και τον σκοπό για τον οποίο υφίστανται οι εξουσίες αυτές, ο οποίος είναι υπέρ του λαού και του έθνους: «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα» (άρθρο 1, παρ. 3 του Σ.)

Έτσι η κυριαρχία του Λαού, ως θεμελιώδης αρχή, σύμφωνα με το Σύνταγμα, πέραν των άλλων υποδεικνύει και το υπέρτατο και απόλυτο δικαίωμα αυτοδιάθεσης του Λαού, το οποίο τελεί υπό την εγγύηση του Συντάγματος, του νόμου υπέρτατης ισχύος, όπως ορίζεται στο άρθρο 51 αυτού.

Επομένως, ουδείς δικαιούται να αρνηθεί να ψηφίσει, εκτός αν υπάρχουν ειδικοί λόγοι που κατά νόμο αιτιολογείται προς τούτο, και η εφορευτική επιτροπή των εκλογικών κέντρων είναι υποχρεωμένη κατά το ανωτέρω άρθρο του Συντάγματος να καταγράφει εν παραλλήλω το ποσοστό των μη ψηφισάντων μετά την αφαίρεση των δικαιολογημένων προς έκδοσιν των αποτελεσμάτων . Έτσι, λαμβανομένου υπόψη του συνόλου των νομίμως εχόντων δικαιώματος ψήφου, να εξαγάγουν τα αποτελέσματα των εκλογών με αντίστοιχη διανομή  του ποσοστού που έλαβαν επί του συνόλου αυτού τα κόμματα κι όχι με αναγωγή μόνο των ψηφισάντων, ως δήθεν 100% σώμα του Λαού .

Σε διαφορετική περίπτωση υφίσταται προσβολή του Δημοκρατικού Πολιτεύματος με καταστρατήγηση των διατάξεων του Συντάγματος   και ειδικώς αυτών του άρθρου 51, συσχετιζόμενων  με αυτές τις διατάξεις περί  λαϊκής κυριαρχίας οι οποίες αποτελούν την πηγή και τον θεμελιώδη τρόπο παραγωγής όλων των εξουσιών του δημοκρατικού πολιτεύματος, όπως και τον σκοπό για τον οποίο υφίστανται οι εξουσίες αυτές, που είναι υπέρ του λαού και του έθνους,  και ανήκουν στις μη αναθεωρητέες διατάξεις (Σ. άρθρο 1, παρ. 3 του Σ.). Το θεμελιώδη τρόπο παραγωγής όλων των εξουσιών του δημοκρατικού πολιτεύματος εξασφαλίζει η εφαρμογή του του Σ . (άρθρο 51) .

Επισημαίνεται ότι αν στις εκλογές αυτές δεν προσδιορισθεί σε ειδική στήλη το ποσοστό της αποχής ώστε να ληφθεί υπόψη κατά το άρθρο 51 του Σ . στη διεξαγωγή των αποτελεσμάτων, για την πραγματική και όχι πλασματική δύναμη των κομμάτων, οι εκλογές αυτές πάσχουν ακυρότητα και καθίστανται ακυρωτέες από το αρμόδιο δικαστήριο!

ΥΓ : Σημειωτέον ότι για τον υποχρεωτικό  εμβολιασμό, πέρα από κάθε διάταξη δικαίου και διατάξεων περί ιατρικών πράξεων, ετέθησαν πρόστιμα και υποχρεώθηκαν οι πολίτες σε αναστολή της εργασίας τους παράνομα. Στην προκειμένη περίπτωση της υποχρεωτικής ψήφου των πολιτών κατά το Σ., για την εξασφάλιση της υγείας του Δημοκρατικού πολιτεύματος, ποιες είναι οι ποινές;

Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα  egersis.

 27 Σεπτεμβρίου 1831

Δημήτρης Παναγιωτοπουλος. Καθηγητής ΕΚΠΑ,Δικηγορος

Στην Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας το 1827 εξελέγη Κυβερνήτης της Ελλάδος ο Ιωάννης Καποδίστριας ο οποίος αν και είχε αποδεχθεί την εκλογή του τον Αύγουστο του 1827 έφτασε στο Ναύπλιο τον Ιανουάριο του 1828. Άργησε να έρθει στην Ελλάδα γιατί, ως κορυφαίος της εποχής διπλωμάτης και υπουργός εξωτερικών της Ρωσίας γνώριζε ότι για να κυβερνήσει τον τόπο αυτόν έπρεπε να εξασφαλίσει τη στήριξή των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων γι’ αυτό τις επισκέφτηκε πριν αναλάβει. Το σημαντικό στην περίπτωση αυτή είναι ότι τον Μάιο του 1827,

και αμέσως μετά την εκλογή του Καποδίστρια, η Γ’ Εθνοσυνέλευση ψήφισε το τρίτο Σύνταγμα εν μέσω εξέλιξης και έκβασης του αγώνα το οποίο κατά τον Αριστόβουλο Μάνεση «υπερέβαινε όλα τα ευρωπαϊκά Συντάγματα της εποχής του ως προς την εφαρμογή των δημοκρατικών και φιλελεύθερων ιδεωδών». Ήταν μεγάλη επιθυμία κυρίως αυτών που ήταν εμπνευσμένοι από τα κυρίαρχα φιλελεύθερα ιδεώδη της εποχής σε διάσταση με την κρατούσα διεθνή πολιτική κατάσταση και την επαναστατική πραγματικότητα, το οποίο όμως καλείται να θέσει σε εφαρμογή ο Καποδίστριας. 

Ένας εξαίρετος πολιτικός, τίμιος και θεοσεβούμενος πλην όμως συντηρητικών απόψεων ο οποίος κατά τα άλλα γνώριζε άριστα ποια ήταν η πολιτική κατάσταση διεθνώς και τι άρμοζε ως πολιτική πρακτική για την περίσταση για να δυναμώσει το κράτος των Ελλήνων έως ότου δυναμώσουν και οι Έλληνες. Άλλωστε όπως ο ίδιος διατύπωσε, ;ότι το τόσο φιλελεύθερο και Δημοκρατικό Σύνταγμα ήταν σαν «ξυράφι στα χέρια μικρού παιδιού». Ήταν φυσικό λοιπόν να θέσει βέτο με την άφιξή του για το φύση του Συντάγματος και να αναγκάσει την Εθνοσυνέλευση να αναστείλει την ισχύ του, καθότι σε διαφορετική περίπτωση θα παραιτούνταν.

Στη διαμορφωμένη κατάσταση μετά και τον οκταετή ανηλεή πόλεμο των Ελλήνων, δεν ήταν ώριμη η κατάσταση για ένα τόσο ριζοσπαστικά φιλελεύθερο και δημοκρατικό Σύνταγμα . Το πιο φυσικό θα ήταν να αφεθούν οι Έλληνες να τους κυβερνήσουν τα έμπειρα χέρια ενός Έλληνα πρώην υπουργού Εξωτερικών του Τσάρου που εκτός των άλλων ήταν επιπλέον τίμιος!! Η πολιτική του Καποδίστρια, στην αρχή, ήταν πράγματι ηπίως αυταρχική, δεχόταν ισχυρές πιέσεις να αποκαταστήσει τη δημοκρατική ομαλότητα, όμως εκείνον τον απασχολούσε η φτώχεια και οι ανάγκες του λαού για την εποχή, μετά τον πολυετή αγώνα αίματος, τα ορφανά των αγωνιστών και η παιδεία.

Παρά ταύτα όμως ως πολύ δημοφιλής το καλοκαίρι του 1829 αποφάσισε να προκηρύξει εκλογές για Δ΄ Εθνοσυνέλευση και ενίσχυσε τη δημοτικότητά του, ενώ με τις περιοδείες γνώρισε καλύτερα τον τόπο που κυβερνούσε, μετά και την τελευταία μάχη στην Πέτρα της Βοιωτίας το 1829 και στην συνέχεια την απελευθέρωσης της Ελλάδος με τις δικές του προσπάθειες το 1830.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η πολιτική του Καποδίστρια άφηνε απέξω τα τζάκια και τα προνόμια των κοτζαμπάσηδων και των καραβοκύρηδων. Έτσι με την προβαλλόμενη φιλελεύθερη ιδεολογία για δημοκρατία, διαμορφώθηκε μάλλον ένα άριστο πλαίσιο τριβής και φθοράς του Καποδίστρια την οποία με πάθος εξέφραζε, από το πρώτο φύλλο η αντιπολιτευόμενη εφημερίδας «Απόλλων» (11/3/1831), στην Ύδρα, του Αναστάσιου Πολυζωίδη.

Κατάληξη όλων αυτών ήταν η δολοφονία του κυβερνήτη Καποδίστρια και η εν συνεχεία ανώμαλη περίοδος μέχρι το 1832 με Βιάρο και Αυγουστίνο. Έτσι αντί της Δημοκρατίας επεβλήθη ασμένως η ξενόφερτη απόλυτος μοναρχία με την άφιξη του Όθωνα ως Βασιλέα της Ελλάδος με την αντιβασιλεία των Βαυαρών Armansperg, Heideck και Maurer.

Κατανοείται επομένως πλήρως ότι η ελευθερία των Ελλήνων που κερδήθηκε με ποταμούς αίματος δεν θεσμοποιήθηκε από τους ίδιους τους Έλληνες αλλά μοναρχικώς καθ’ υπόδειξη του ξένου παράγοντα. Η ελευθερία της πατρίδος δολοφονήθηκε στα σκαλιά της εκκλησίας του Αγίου Σπυρίδωνα στις 27 Σεπτεμβρίου του 1831 με τη δολοφονία του πρώτου και τελευταίου Έλληνα Κυβερνήτη του Ιωάννη Καποδίστρια .
Από τότε αρχίζουν οι διωγμοί των αγωνιστών με τη γνωστή κατάληξη τους στα μπουντρούμια της πατρίδας, την οποία αυτοί με το σπαθί τους ελευθέρωσαν.

Μετάτην ανεξαρτησία της Ελλάδος με αίμα και θυσίες, αρχίζει έτσι ένας νέος αγώνας του ελληνικού λαού για να κυβερνηθεί η Ελλάδα με αρχές, νόμους και δικαιοσύνη και την καθιέρωση Συντάγματος στις 3 του Σεπτέμβρη το 1843.

Ένα απόσπασμα από ην εργασία : «1821 Αγώνα υπέρ Πίστεως και Πατρίδος».

Στα χέρια των πολιτικών σαλτιμπάγκων , στο πλαίσιο της εγκαθιδρυμένης κατά καιρούς ιδεολογίας.


Γράφει: Ο Δημήτρης Παναγιωτόπουλος
Απόσπασμα από το Βιβλίο του Πολιτικής Εγκώμιον, Ηρόδοτος 2019

  Το πρόβλημα στην πολιτική σκηνή σήμερα στην Ελλάδα, αλλά και σε όλες τις χώρες και υπερεθνικές οντότητες που επαγγέλλονται την Δημοκρατία ως πολίτευμα διακυβέρνησης, τελούν σε πολύ μεγάλη απόσταση από αυτή  την πραγματική Δημοκρατία, με θεσμούς στηριγμένους  στη γνώμη, ως συγκέντρωση πρωτογενούς εξουσίας των πολιτών .  Έτσι  η εξουσία καθίσταται το «Εμόν Παίγνιον» στα χέρια των πολιτικών σαλτιμπάγκων  στο πλαίσιο της εγκαθιδρυμένης κατά καιρούς ιδεολογίας  και  διαμορφούμενης εξουσίας  του κράτους, της επανάστασης, του Πύργου, της γραφειοκρατίας και της ολιγαρχίας των αγορών στο σύγχρονο κόσμο.  Ο τρόπος όμως με τον οποίο δικαιώνεται ο άνθρωπος, η ύπαρξής του, είναι  η Πολιτική. Στο πεδίο όμως της μη Πολιτικής (τη μεταλλαγμένη ως Πολιτική, την οποία βιώνουμε σήμερα), η ηθική πολλάκις τίθεται ως ευγενές άλλοθι, ως ο αποτελεσματικός μηχανισμός εκείνος που σέρνει τους ανθρώπους απ’ τη μύτη και διαιρεί σε υποχείρια και σε εχθρούς ακόμη και λαούς με συνεκτικό πολιτισμικό ιστό όπως είναι οι Έλληνες.

Η σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα – Ευρώπη και διεθνώς, απαιτεί την τροφή του πραγματικού επαναστάτη, «την κόκκινη πιπεριά», τον επαναστάτη αλλαγής των θεσμών για την επάνοδο στην Πολιτική, και όχι σε υποκατάστατο αυτής. Μόνο τότε μπορεί να αναμένουμε το κάτι, πάνω στο απόλυτο τίποτα, της εγκαθιδρυμένης ιδέας της παγκόσμιας νέας τάξης πραγμάτων .Είναι αναγκαία η ειδική συμβολή μας στην επάνοδο της Πολιτικής, με τον άνθρωπο παρόντα και λέγοντα, αλλά και με τον άνθρωπο ως πολίτη πράττοντα.

Στον ορίζοντα αυτού που ορίζεται ως Πολιτική, τουλάχιστο για μας τους Έλληνες, θα πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη τα στοιχεία:

Ανεξαρτησία, Δημοκρατία υπό τους όρους της Κοινότητας, Πατριωτισμός, Δικαιοσύνη και Έθνος ως συνέχεια κοινού Πολιτισμού, ηθών και εθίμων, ως ελληνικός τρόπο ζωής.

Το απελευθερωτικό  στοιχείο τίθεται επίσης, γιατί τόσο το κράτος, όσο και κατ’ επέκταση ο υπήκοος αυτού, έχουν τεθεί σε καθεστώς δουλείας. Κυρίως τίθεται όμως ως ζήτημα εθνικής ανεξαρτησίας, ανεξάρτητα  αν υπήρξε εμμέσως καλώς ή κακώς συναίνεση δια του ενδοτικού πολιτικού κομματικού συστήματος εξουσίας.

Καταληκτικά θεωρούμε ότι αυτό που δεν προσδιορίζεται ούτε από αριστερά μα ούτε και από δεξιά, και θέτει το Λαό πάνω από αυτά, είναι ο Ανθρωπισμός με την Κοινότητα, την πατρίδα και την Πολιτική ως όρο της Δημοκρατίας.

Αυτά πράγματι, μόνο ένα  Δημοκρατικό, Πατριωτικό Κίνημα, μπορεί να τα καταστήσει πραγματικότητα με την σύσταση της  Δημοκρατικής Πατριωτικής Πολιτείας, με Εθνική ανεξαρτησία (σημαία και νόμισμα), Αναθέσμιση παντού (Θεσμοί - Δομές Πολιτείας), Λαϊκή Κυριαρχία, Δικαιοσύνη. Η Δικαιοσύνη δε, ως πρόβλημα Πολιτικής για την περίπτωση, τίθεται έντονα  σήμερα επειδή σε αυτή έχει προσδοθεί μια απόλυτα γενική έννοια και περιλαμβάνει κάθε μορφή ύπουλης ιδεολογικής διαίρεσης στο πεδίο του σύγχρονου Democracy!!. Της σύγχρονης λεγόμενης αστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στην οποία το διαίρει και βασίλευε, των ιδεολογιών του καπιταλισμού και  του αριστερού διεθνισμού - εθνομηδενισμού, διαμορφώνουν το πεδίο του κοινού παρονομαστή για το ίδιο αφεντικό, τη διεθνή ολιγαρχία, στην νέα τάξη πραγμάτων της παγκοσμιοποίησης.

Τα σύγχρονα ιδεολογικά άροτρα, με τούτο ή το άλλο όνομα επομένως, έχουν εξανδραποδίσει τον Άνθρωπο και τον έχουν φέρει σε κατάσταση κατάπτυστου, του κατακείμενου του 16ου Αιώνα π. Χ, σε κατάσταση nexum si dare της Ρωμαϊκής εποχής.

Η απελευθέρωση του Ανθρώπου από τα σύγχρονα δεσμά και τους ντόπιους δυνάστες και, την παγκόσμια ολιγαρχία, είναι το Πολιτικόν Ζητούμενο. Ένα ζητούμενο που κανείς δεν μπορεί πλέον να αγνοήσει.

Η ανάδειξη του Ανθρώπου, η ανάδειξη του Πολίτη, είναι η Νέα Πολιτική ».[…].

«Σήμερα  για να επανέλθει η Πολιτική απαιτείται ένα  Εθνικό Ψηφοδέλτιο για να οδηγηθεί και η Χώρα και ο Λαός στο ξέφωτο της Ιστορίας και να δικαιώσει τον απέραντο πολιτισμό των Ελλήνων,το φως της Οικουμένης.