27 Σεπτεμβρίου 1831

Δημήτρης Παναγιωτοπουλος. Καθηγητής ΕΚΠΑ,Δικηγορος

Στην Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας το 1827 εξελέγη Κυβερνήτης της Ελλάδος ο Ιωάννης Καποδίστριας ο οποίος αν και είχε αποδεχθεί την εκλογή του τον Αύγουστο του 1827 έφτασε στο Ναύπλιο τον Ιανουάριο του 1828. Άργησε να έρθει στην Ελλάδα γιατί, ως κορυφαίος της εποχής διπλωμάτης και υπουργός εξωτερικών της Ρωσίας γνώριζε ότι για να κυβερνήσει τον τόπο αυτόν έπρεπε να εξασφαλίσει τη στήριξή των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων γι’ αυτό τις επισκέφτηκε πριν αναλάβει. Το σημαντικό στην περίπτωση αυτή είναι ότι τον Μάιο του 1827,

και αμέσως μετά την εκλογή του Καποδίστρια, η Γ’ Εθνοσυνέλευση ψήφισε το τρίτο Σύνταγμα εν μέσω εξέλιξης και έκβασης του αγώνα το οποίο κατά τον Αριστόβουλο Μάνεση «υπερέβαινε όλα τα ευρωπαϊκά Συντάγματα της εποχής του ως προς την εφαρμογή των δημοκρατικών και φιλελεύθερων ιδεωδών». Ήταν μεγάλη επιθυμία κυρίως αυτών που ήταν εμπνευσμένοι από τα κυρίαρχα φιλελεύθερα ιδεώδη της εποχής σε διάσταση με την κρατούσα διεθνή πολιτική κατάσταση και την επαναστατική πραγματικότητα, το οποίο όμως καλείται να θέσει σε εφαρμογή ο Καποδίστριας. 

Ένας εξαίρετος πολιτικός, τίμιος και θεοσεβούμενος πλην όμως συντηρητικών απόψεων ο οποίος κατά τα άλλα γνώριζε άριστα ποια ήταν η πολιτική κατάσταση διεθνώς και τι άρμοζε ως πολιτική πρακτική για την περίσταση για να δυναμώσει το κράτος των Ελλήνων έως ότου δυναμώσουν και οι Έλληνες. Άλλωστε όπως ο ίδιος διατύπωσε, ;ότι το τόσο φιλελεύθερο και Δημοκρατικό Σύνταγμα ήταν σαν «ξυράφι στα χέρια μικρού παιδιού». Ήταν φυσικό λοιπόν να θέσει βέτο με την άφιξή του για το φύση του Συντάγματος και να αναγκάσει την Εθνοσυνέλευση να αναστείλει την ισχύ του, καθότι σε διαφορετική περίπτωση θα παραιτούνταν.

Στη διαμορφωμένη κατάσταση μετά και τον οκταετή ανηλεή πόλεμο των Ελλήνων, δεν ήταν ώριμη η κατάσταση για ένα τόσο ριζοσπαστικά φιλελεύθερο και δημοκρατικό Σύνταγμα . Το πιο φυσικό θα ήταν να αφεθούν οι Έλληνες να τους κυβερνήσουν τα έμπειρα χέρια ενός Έλληνα πρώην υπουργού Εξωτερικών του Τσάρου που εκτός των άλλων ήταν επιπλέον τίμιος!! Η πολιτική του Καποδίστρια, στην αρχή, ήταν πράγματι ηπίως αυταρχική, δεχόταν ισχυρές πιέσεις να αποκαταστήσει τη δημοκρατική ομαλότητα, όμως εκείνον τον απασχολούσε η φτώχεια και οι ανάγκες του λαού για την εποχή, μετά τον πολυετή αγώνα αίματος, τα ορφανά των αγωνιστών και η παιδεία.

Παρά ταύτα όμως ως πολύ δημοφιλής το καλοκαίρι του 1829 αποφάσισε να προκηρύξει εκλογές για Δ΄ Εθνοσυνέλευση και ενίσχυσε τη δημοτικότητά του, ενώ με τις περιοδείες γνώρισε καλύτερα τον τόπο που κυβερνούσε, μετά και την τελευταία μάχη στην Πέτρα της Βοιωτίας το 1829 και στην συνέχεια την απελευθέρωσης της Ελλάδος με τις δικές του προσπάθειες το 1830.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η πολιτική του Καποδίστρια άφηνε απέξω τα τζάκια και τα προνόμια των κοτζαμπάσηδων και των καραβοκύρηδων. Έτσι με την προβαλλόμενη φιλελεύθερη ιδεολογία για δημοκρατία, διαμορφώθηκε μάλλον ένα άριστο πλαίσιο τριβής και φθοράς του Καποδίστρια την οποία με πάθος εξέφραζε, από το πρώτο φύλλο η αντιπολιτευόμενη εφημερίδας «Απόλλων» (11/3/1831), στην Ύδρα, του Αναστάσιου Πολυζωίδη.

Κατάληξη όλων αυτών ήταν η δολοφονία του κυβερνήτη Καποδίστρια και η εν συνεχεία ανώμαλη περίοδος μέχρι το 1832 με Βιάρο και Αυγουστίνο. Έτσι αντί της Δημοκρατίας επεβλήθη ασμένως η ξενόφερτη απόλυτος μοναρχία με την άφιξη του Όθωνα ως Βασιλέα της Ελλάδος με την αντιβασιλεία των Βαυαρών Armansperg, Heideck και Maurer.

Κατανοείται επομένως πλήρως ότι η ελευθερία των Ελλήνων που κερδήθηκε με ποταμούς αίματος δεν θεσμοποιήθηκε από τους ίδιους τους Έλληνες αλλά μοναρχικώς καθ’ υπόδειξη του ξένου παράγοντα. Η ελευθερία της πατρίδος δολοφονήθηκε στα σκαλιά της εκκλησίας του Αγίου Σπυρίδωνα στις 27 Σεπτεμβρίου του 1831 με τη δολοφονία του πρώτου και τελευταίου Έλληνα Κυβερνήτη του Ιωάννη Καποδίστρια .
Από τότε αρχίζουν οι διωγμοί των αγωνιστών με τη γνωστή κατάληξη τους στα μπουντρούμια της πατρίδας, την οποία αυτοί με το σπαθί τους ελευθέρωσαν.

Μετάτην ανεξαρτησία της Ελλάδος με αίμα και θυσίες, αρχίζει έτσι ένας νέος αγώνας του ελληνικού λαού για να κυβερνηθεί η Ελλάδα με αρχές, νόμους και δικαιοσύνη και την καθιέρωση Συντάγματος στις 3 του Σεπτέμβρη το 1843.

Ένα απόσπασμα από ην εργασία : «1821 Αγώνα υπέρ Πίστεως και Πατρίδος».

Στα χέρια των πολιτικών σαλτιμπάγκων , στο πλαίσιο της εγκαθιδρυμένης κατά καιρούς ιδεολογίας.


Γράφει: Ο Δημήτρης Παναγιωτόπουλος
Απόσπασμα από το Βιβλίο του Πολιτικής Εγκώμιον, Ηρόδοτος 2019

  Το πρόβλημα στην πολιτική σκηνή σήμερα στην Ελλάδα, αλλά και σε όλες τις χώρες και υπερεθνικές οντότητες που επαγγέλλονται την Δημοκρατία ως πολίτευμα διακυβέρνησης, τελούν σε πολύ μεγάλη απόσταση από αυτή  την πραγματική Δημοκρατία, με θεσμούς στηριγμένους  στη γνώμη, ως συγκέντρωση πρωτογενούς εξουσίας των πολιτών .  Έτσι  η εξουσία καθίσταται το «Εμόν Παίγνιον» στα χέρια των πολιτικών σαλτιμπάγκων  στο πλαίσιο της εγκαθιδρυμένης κατά καιρούς ιδεολογίας  και  διαμορφούμενης εξουσίας  του κράτους, της επανάστασης, του Πύργου, της γραφειοκρατίας και της ολιγαρχίας των αγορών στο σύγχρονο κόσμο.  Ο τρόπος όμως με τον οποίο δικαιώνεται ο άνθρωπος, η ύπαρξής του, είναι  η Πολιτική. Στο πεδίο όμως της μη Πολιτικής (τη μεταλλαγμένη ως Πολιτική, την οποία βιώνουμε σήμερα), η ηθική πολλάκις τίθεται ως ευγενές άλλοθι, ως ο αποτελεσματικός μηχανισμός εκείνος που σέρνει τους ανθρώπους απ’ τη μύτη και διαιρεί σε υποχείρια και σε εχθρούς ακόμη και λαούς με συνεκτικό πολιτισμικό ιστό όπως είναι οι Έλληνες.

Η σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα – Ευρώπη και διεθνώς, απαιτεί την τροφή του πραγματικού επαναστάτη, «την κόκκινη πιπεριά», τον επαναστάτη αλλαγής των θεσμών για την επάνοδο στην Πολιτική, και όχι σε υποκατάστατο αυτής. Μόνο τότε μπορεί να αναμένουμε το κάτι, πάνω στο απόλυτο τίποτα, της εγκαθιδρυμένης ιδέας της παγκόσμιας νέας τάξης πραγμάτων .Είναι αναγκαία η ειδική συμβολή μας στην επάνοδο της Πολιτικής, με τον άνθρωπο παρόντα και λέγοντα, αλλά και με τον άνθρωπο ως πολίτη πράττοντα.

Στον ορίζοντα αυτού που ορίζεται ως Πολιτική, τουλάχιστο για μας τους Έλληνες, θα πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη τα στοιχεία:

Ανεξαρτησία, Δημοκρατία υπό τους όρους της Κοινότητας, Πατριωτισμός, Δικαιοσύνη και Έθνος ως συνέχεια κοινού Πολιτισμού, ηθών και εθίμων, ως ελληνικός τρόπο ζωής.

Το απελευθερωτικό  στοιχείο τίθεται επίσης, γιατί τόσο το κράτος, όσο και κατ’ επέκταση ο υπήκοος αυτού, έχουν τεθεί σε καθεστώς δουλείας. Κυρίως τίθεται όμως ως ζήτημα εθνικής ανεξαρτησίας, ανεξάρτητα  αν υπήρξε εμμέσως καλώς ή κακώς συναίνεση δια του ενδοτικού πολιτικού κομματικού συστήματος εξουσίας.

Καταληκτικά θεωρούμε ότι αυτό που δεν προσδιορίζεται ούτε από αριστερά μα ούτε και από δεξιά, και θέτει το Λαό πάνω από αυτά, είναι ο Ανθρωπισμός με την Κοινότητα, την πατρίδα και την Πολιτική ως όρο της Δημοκρατίας.

Αυτά πράγματι, μόνο ένα  Δημοκρατικό, Πατριωτικό Κίνημα, μπορεί να τα καταστήσει πραγματικότητα με την σύσταση της  Δημοκρατικής Πατριωτικής Πολιτείας, με Εθνική ανεξαρτησία (σημαία και νόμισμα), Αναθέσμιση παντού (Θεσμοί - Δομές Πολιτείας), Λαϊκή Κυριαρχία, Δικαιοσύνη. Η Δικαιοσύνη δε, ως πρόβλημα Πολιτικής για την περίπτωση, τίθεται έντονα  σήμερα επειδή σε αυτή έχει προσδοθεί μια απόλυτα γενική έννοια και περιλαμβάνει κάθε μορφή ύπουλης ιδεολογικής διαίρεσης στο πεδίο του σύγχρονου Democracy!!. Της σύγχρονης λεγόμενης αστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στην οποία το διαίρει και βασίλευε, των ιδεολογιών του καπιταλισμού και  του αριστερού διεθνισμού - εθνομηδενισμού, διαμορφώνουν το πεδίο του κοινού παρονομαστή για το ίδιο αφεντικό, τη διεθνή ολιγαρχία, στην νέα τάξη πραγμάτων της παγκοσμιοποίησης.

Τα σύγχρονα ιδεολογικά άροτρα, με τούτο ή το άλλο όνομα επομένως, έχουν εξανδραποδίσει τον Άνθρωπο και τον έχουν φέρει σε κατάσταση κατάπτυστου, του κατακείμενου του 16ου Αιώνα π. Χ, σε κατάσταση nexum si dare της Ρωμαϊκής εποχής.

Η απελευθέρωση του Ανθρώπου από τα σύγχρονα δεσμά και τους ντόπιους δυνάστες και, την παγκόσμια ολιγαρχία, είναι το Πολιτικόν Ζητούμενο. Ένα ζητούμενο που κανείς δεν μπορεί πλέον να αγνοήσει.

Η ανάδειξη του Ανθρώπου, η ανάδειξη του Πολίτη, είναι η Νέα Πολιτική ».[…].

«Σήμερα  για να επανέλθει η Πολιτική απαιτείται ένα  Εθνικό Ψηφοδέλτιο για να οδηγηθεί και η Χώρα και ο Λαός στο ξέφωτο της Ιστορίας και να δικαιώσει τον απέραντο πολιτισμό των Ελλήνων,το φως της Οικουμένης.

Γράφει ο Δημήτρης Κυπριώτης

Η αστάθεια είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη. Μια αστάθεια που δημιουργεί όμως ένα ντόμινο πολιτικών εξελίξεων και συγχρόνως υποβόσκει ή γίνεται φανερή, ανάλογα των περιπτώσεων, μια κοινωνική δυσαρέσκεια με απρόβλεπτες προς το παρόν συνέπειες για το πολιτικό σύστημα των κρατών μελών της.

Η πολιτική αστάθεια άρχισε να παρουσιάζεται στη Γαλλία, όταν ο Ε. Μακρόν ενώ κέρδισε την νέα προεδρική του θητεία, αν και όχι με εύκολο τρόπο, έχασε την πλειοψηφία στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση. Στη Γερμανία ο νέος Καγκελάριος Όλαφ Σολτς καταρρέει δημοσκοπικά και τελευταία στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο Μπόρις Τζόνσον έχει ήδη υποβάλλει την παραίτησή του από την πρωθυπουργία και βλέπει πλέον την έξοδο από την 10 Downing Street.

Όλα αυτά δείχνουν μια νέα κατάσταση, στην οποία οι βεβαιότητες που επικρατούσαν στην Ευρώπη, για τα μεγάλα και παραδοσιακά κόμματα αλλά και τους πολιτικούς, αποτελούν πλέον παρελθόν και όλοι και όλα είναι αναλώσιμα, καθώς όχι μόνον οι ψηφοφόροι αλλά και τα ίδια τα κόμματα μπορούν να τιμωρούν.

Αυτό είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα για το οποίο κάναμε αρχικά λόγο, ότι η Ευρώπη είναι διχασμένη ανάμεσα στα κράτη μέλη της, όσο και εντός των κοινωνιών των κρατών μελών. Η ακρίβεια, ο φόβος για το τι θα προκύψει την επόμενη ημέρα και η ανασφάλεια, προκαλούν μια βουβή κοινωνική δυσαρέσκεια προ το παρόν, που όμως πολύ εύκολα μπορεί να μεταπέσει σε μια κοινωνική έκρηξη, ως προϊόν και των αλλεπάλληλων κρίσεων.

Εκτός όμως από τις κρίσεις που παρατηρούνται στις "μεγάλες" δυνάμεις της Ευρώπης, την ίδια ώρα υπάρχουν και άλλες υπαρκτές εστίες αστάθειας, έστω και μικρότερες, που έχουν εκδηλωθεί τόσο στη Σλοβακία όσο και στη Βουλγαρία.

Στα καθ΄ ημάς τώρα, μπορεί μεν να μην εκδηλώνεται προς το παρόν αυτή η πολιτική αστάθεια ή να μπορεί να συντηρείται μία φαινομενική πολιτική σταθερότητα, όμως είναι φανερές οι επιπτώσεις φτωχοποίησης που έχουν φέρει στον πληθυσμό οι μακροχρόνιες οικονομικές κρίσεις.

Έτσι η υποβόσκουσα κοινωνική δυσαρέσκεια, έχει δημιουργήσει ένα περιβάλλον που προδίδει ότι στον ορίζοντα φαίνονται καταιγιστικές πολιτικές κρίσεις και στο κοινωνικό σύνολο σοβαρές αναταράξεις, αν δεν βρεθούν λύσεις στα μεγάλα προβλήματα της χώρας και των πολιτών της.

Και επειδή λύσεις δεν μπορούν να δώσουν οι πολιτικές που στηρίζονται μόνο στα μηνύματα και τις «ντιρεκτίβες» που έρχονται από την ΕΕ, αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα ότι υπό τις συνθήκες αυτές που τις ολοκληρώνουν οι απειλές από την Τουρκία, το πολιτικό σύστημα ψάχνει εναγωνίως, με έξωθεν καθοδήγηση, να βρει πολιτικές λύσεις που θα αποπροσανατολίσουν τον ελληνικό λαό.

Πάνω σε αυτό το ενδεχόμενο, σύμφωνα με πληροφορίες που διαρρέονται, σχεδιάζεται η λύση μιας οικουμενικής κυβέρνησης και για αυτό το λόγο «ανασύρονται» στην επιφάνεια ονόματα πιθανών ηγετών που θα μπορούσαν να την συγκροτήσουν και να είναι αποδεκτοί από τον ελληνικό λαό.

O tempora o Mores

Γράφει : o Δημήτρης Παναγιωτόπουλος

Η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας, σε διάσκεψη της Δευτέρα 27 Ιουνίου 2022, απέρριψε τα τις τέσσερεις υποθέσεις κατά των αποφάσεων της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού άνω των 60 ετών και της επιβολής και είσπραξης του προστίμου των 100 (€) Ευρώ.

Απεδείχθη πλήρως ότι η πιλοτική δίκη, contra στις προσδοκίες αυτών που είχαν την ιδέα πιλοτικής δίκης για το πρόβλημα αυτό, δεν έχει εφευρεθεί για να επιλύοονται  εκ των προτέρων ζητήματα μείζονος κοινωνικής σημασίας, που αφορούν το Λαό και το κράτος. Κυρίως εφευρέθηκε για να εμποδίζει την απόδοση της δικαιοσύνης από το φυσικό δικαστή, ως το δέον εν τω δέοντι (Γοργίας). Στις περιπτώσεις δε, όπως την συζητούμενη απόφαση, apriori επιβάλλεται ο δια νόμου εκβιασμός σε βάρος των πολιτών και με τη βούλα του δικαστή πλέον όταν, για το ΣτΕ, η επιβολή του προστίμου επί αρνήσεως υποχρεωτικού εμβολιασμού, «[…]συνιστά κατ’ αρχήν ένα εύλογο κίνητρο εμβολιασμού». Δηλαδή, ούτε λίγο, ούτε πολύ , ο εκβιασμός του πολίτη με την επιβολή προστίμου από την Διοίκηση για να αναγκαστεί να εμβολιαστεί οπωσδήποτε, αποτελεί άκουσον – άκουσον, «εύλογο κίνητρο εμβολιασμού», o tempora o mores!

Ο ρόλος όμως του ΣΤΕ, κυρίως δια των κανόνων συστάσεως του, στον ορίζοντα κράτους δικαίου, ήταν και οφείλει να είναι ανασχετικός της παρανομίας και της αυθαιρεσίας του κράτους προς τους πολίτες. Όμως αντ’ αυτού σήμερα όπως θα τόνιζε και ο Πλάτων σε αυτό παρατηρείται «οστράκου περιστροφή».

Επί σκεπτικού της εκδοθείσης αποφάσεως του ΣτΕ ειδικότερα θα πρέπει να επισημάνουμε τα εξής:

 Α). Η προσωπική υγεία δεν μπορεί να ενταχθεί στον ορίζοντα της συζήτηση των περιορισμών επί των ατομικών δικαιωμάτων γενικώς, καθότι για κάθε παρέμβαση με ιατρική πράξη στο σώμα του ατόμου, απαιτείται προηγούμενη συναίνεση του, αφού μόνο αυτός είναι κύριος του σώματος του, και υπάρχει ενδεχόμενο η πράξη αυτή να τον οδηγήσει στο θάνατο. Για το λόγο τούτο δεν εντάσσεται και δεν αποτελεί ένα γενικής φύσης ατομικό δικαίωμα το οποίο μπορεί να περιορίζεται για υπέρτερο δημόσιο συμφέρον.

Β). Η συναίνεση αυτή του ανθρώπου αφορά την προσωπική υγεία του ως άτομο και δεν εντάσσεται στον γενικό κύκλο των ατομικών δικαιωμάτων που μπορεί αυτά να περιορίζονται χάριν εξυπηρετήσεως του ευρύτερου δημοσίου συμφέροντος. Άλλωστε το δικαίωμα στην προστασία της υγείας προβλέπεται και προστατεύεται από το ελληνικό Σύνταγμα ως ένα από τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα καθότι σχετίζεται με την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη, αλλά προστατεύεται ως τέτοιο και με τις διατάξεις του κώδικα της Νυρεβέργης, όπως και των ειδικών κανόνων του Διεθνούς δικαίου .

Γ). Το ΣτΕ με την ανωτέρω απόφαση του   εντάσσει τη θέσπιση του υποχρεωτικού εμβολιασμού σε κανόνα εξυπηρετήσεως υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος και άρα ενώπιον της εφαρμογής του κανόνα αυτού δικαιώματα όπως της ελεύθερης συναίνεσης σε ιατρική πράξη, δύνανται να περιορισθούν. Η σκέψη αυτή κατ’ ουσία contra lege καταργεί απόλυτο δικαίωμα της συναίνεσης σε ιατρικές πράξεις στο ανθρώπινο σώμα. Αυτό δε έχει ευθέως ως συνέπεια, να οδηγηθούμε στη λογική ότι δεν ενδιαφέρει το πρόσωπο και η υγεία του, όπως αυτό την αντιλαμβάνεται για τον εαυτό του και οφείλει με την βούληση του για την προστασία της να αποφασίσει σχετικά και υπεύθυνα για το όποιο αποτέλεσμα της πράξης. Η σκέψη αυτή, μέσα στον γενικότερο αυτό ορίζοντα περιορισμού των δικαιωμάτων, δημιουργεί την αίσθηση ότι, αν αυτός που αρνείται το εμβόλιο, υποχρεώνεται και το κάνει και οδηγηθεί στον άλλο κόσμο, δεν αποτελεί κανένα πρόβλημα για τον νομοθετούντα και περιορίζοντα το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής του να προβεί σε ιατρική πράξη. Σύμφωνα με το ΣτΕ το δικαίωμα αυτό, καλώς περιορίζεται και άρα καλώς οδηγείται στο θάνατο , αφού κατά την απόφαση ο σκοπός αγιάζει τα μέσα !.

Η ανωτέρω απόφαση κατά τη γνώμη μας δεν κλείνει παντάπασιν το ανωτέρω θέμα γιατί υπάρχουν κι άλλες νομικές πτυχές του προβλήματος . Με τις Αιτήσεις Ακύρωσης ενώπιον του Δ. Εφ. Αθηνών στις 14 Απριλίου 2022, ζητείται η άρση της υποχρεωτικότητας και η ακύρωση των εν λόγω προστίμων.

Μένει επομένως με τις Αιτήσεις Ακυρώσεως ενώπιον του ΔΔΕφΑθηνών να κριθεί : αν ΑΑΔΕ νομίμως μπορεί να επιβάλλει, βεβαιώσει και να εισπράξει το πρόστιμο (και αν έχει νομική δυνατότητα προς τούτο και τη δυνατότητα συλλογής και επεξεργασίας των προσωπικών δεδομένων των πολιτών από αυτή).

Επίσης μένει να κριθεί η παράμετρος της συναίνεσης του προσώπου σε ιατρικές πράξεις , στο πλαίσιο των ατομικών δικαιωμάτων που έθεσε το ΣτΕ, ή ως αυτοτελές και απόλυτο δικαίωμα του προσώπου, σύμφωνα και με τους διεθνείς κανόνες δικαίου που έχουν άμεση εφαρμογή.

Η Προσφυγές Πολιτών Ενώπιον του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, βρίσκονται στο στάδιο του προσδιορισμού της δικασίμου αυτών.

Ίδομεν!

Περισσότερα